Oeps dat “wordt vervolgd 19 juni” was heel erg optimistich. Niet dat ik niet geschreven heb, nee dat niet. Ik hield alleen alles bij via polarsteps en niet via hier. Mocht je nog geïnteresseerd zijn bekijk dan vooral even deze link; https://www.polarsteps.com/LizeBakkertje/11973264-egypte?s=89506C29-35BA-4146-A577-431AE8533478</p>

Wat ook erg optimistisch was om te denken, was het feit dat ik dacht dat deze solo vakantie al mijn wonden zou helen… Gaan we meteen dramatisch beginnen? Ach waarom ook niet.

Mijn vorige blog schreef ik in de zon en tijdens deze blog ben ik ook weer lekker aan het bakken. Helaas waren de donkere dagen die hier tussenzaten niet alleen zonloos maar ook werkloos. Nee nee ik ben niet ontslagen, maar ik zit wel sinds begin oktober thuis met een (semi)burn-out. Nu hoor ik je denken, 24 jaar en dan een burn out hebben. Maar je zou voor de grap eens moeten opzoeken hoeveel “jongeren” er nu thuis zitten met dezelfde klachten. 

Mijn (laatste) oma is eind september overleden en dit bracht niet alleen veel verdriet met zich mee maar ook veel spanning. Het is de moeder van mijn moeder en helaas is mijn band met die kant van de familie niet super goed. Dit zorgde er voor mij voor dat ik de eerste dagen drukker was met het idee “ik ga mijn familie weer onder ogen komen”, dan dat ik aan het rouwen was om mijn oma. Na de crematie hakte dit er dan ook allemaal heel erg in. Net voor dit alles was ik al niet helemaal mezelf meer. Moe, snel geïrriteerd, nergens meer in geïnteresseerd en vooral niet meer de vrolijke/drukke ik. Ik was ook net geswitcht van merken van mijn “happy pill’s” dus misschien moest ik daar ook gewoon aan wennen. Maar mijn oma was dan de welbekende druppel.

Om een pauze voor mijzelf in te kunnen lassen, wilde ik 1 dag in de ziektewet gaan. Dit had ik donderdag aangevraagd en vrijdag kreeg ik te horen dat dit niet kon. Een bedrijfsarts moet eerst bekijken hoe “ziek” ik ben en dan pas kunnen dit soort stappen ondernomen worden. Dus wat betekende dit dan voor mij… nou ik mocht vanaf die vrijdag niet meer werken tot dat ik 5 weken later deze arts gesproken had.

De eerste week dacht ik vooral; ik ga veel leuke dingen doen, mijn batterij opladen en positieve energie binnen krijgen. Maar wat heb ik mij vergist. Na deze week stortte ik helemaal in, ik heb zoveel gehuild en geslapen. Ik snapte maar niet waarom ik mij zo voelde en vooral wat ik moest doen om mij beter te voelen. Die 5 weken tot de bedrijfsarts zijn een waas. De ene week ging het redelijk en kon ik dingen doen, de andere week lag ik alleen maar op de bank TE KNUFFELEN MET MIJN KITTEN. Want ja tussen al dit negatieve, ben ik ook moeder geworden van een super lief, knap, boeverig snoesaapje; genaamd Sully. 

Maar goed jullie kennen mij allemaal langer dan vandaag en stil zitten is niks voor mij. Mijn huis is nog nooit zo opgeruimd geweest en aangezien ik nu ook EEN AUTO HEB GEKOCHT, probeerde ik toch af en toe langs te gaan op werk voor een kop koffie. 

Het eerste gesprek bij de arts ging goed, het is echt een super aardige man en samen hebben we de weg naar herstel goed kunnen bespreken. Dus ondertussen zijn we dan ook behoorlijk wat weken verder en zijn we alweer in 2025; HET JAAR WAARIN IK 25 WORD. 

Je begrijpt natuurlijk wel dat het feit dat ik bijna 25 ben (nog 4 maanden maar dat maakt niet uit) ervoor heeft gezorgd dat ik een hele nieuwe weg in ben geslagen. De meid zit tegenwoordig op pilates of zoals ik het zelf noem “in mijn pilates erra”. Daarnaast heb ik de helft van mijn kleren weggedaan want deze waren volgens romy “zo 2016”. 

Zoals ik al zei, we zijn behoorlijk wat weken verder en nu willen jullie vast weten hoe het dan nu met mij gaat?! NOU dat zal ik eens vertellen. Het gaat stukken beter, ik werk weer 13 uur per week. Nog lang niet waar ik “moet” zijn. Maar ik heb weer het plezier teruggevonden in het werken. Ik geniet weer van de knuffels, verhalen en het spelen. Ja ik blijf het gejaagde gevoel soms nog voelen, maar ik voel het nu aankomen. Ik herken het en ik weet dat ik op dat soort momenten even pas op de plaats moet nemen. Ik verplicht mezelf veel minder en kan dingen makkelijker loslaten. Daarnaast geniet ik veel meer van de kleine dingen; het knuffelen met sul, het kopje koffie in de zon, de opmerking “ik vindt jou lief” uit een kindermondje, de natte (snot)kusjes op mijn wang van een 2 jarige. 

Ik zou het niet over willen doen, maar de afgelopen periode heeft mij zoveel geleerd. Ik heb afscheid genomen van dingen & mensen waar ik mij niet goed door voelde. En ik ben gaan omarmen waar ik gelukkig van word. Betekend dat, dat ik ben aangekomen? Jazeker, maar goed ik hou gewoon van eten en bakken is therapie. Ben ik nu vaker alleen thuis? Ja maar vraag eens of ik dat erg vind. Lig ik tegenwoordig om 21 uur in bed en word ik pas de volgende dag 8 uur wakker? Misschien.

Zoals mijn moeder altijd zegt “alles komt goed, voor je een jongentje word”. Of kan deze grap niet meer anno 2025…