Ik voel

Ik voel te veel, denk te veel, praat te veel. Maar wat doe je als je hoort dat je voor je one and only niet the one and only was?

Het voelt alsof ik de laatste weken mezelf niet meer ben. Het ene moment lach in mij het ongeluk en rollen de tranen over mijn wangen van plezier. Terwijl het het andere moment lijkt alsof de wereld onder mijn voeten weg zakt. Ik slaap slecht, eet weinig en mijn hoofd blijft maar doorgaan. De medicatie helpt wel, ik voel me rustiger en de pieken en dalen lijken minder te zijn. Waar ik voorheen mijn bed niet meer uit zou komen en m'n zelfbeeld nog lager was dan laag, huil ik nu even heel hard maar probeer daarna mijn lach weer op te zoeken.

Ik heb het gevoel dat ik geen prioriteit ben, voor niemand niet. En ik weet dat dat zwaar klinkt want "je hebt toch je ouders" en "je hebt altijd nog wel je vriendinnen". Maar ook zij hebben hun eigen leven, ook zij denken niet 24/7 aan mij. Ik mis het iemand die echt alleen van mij is en die ook alles voor mij over heeft. Waarbij het oké is dat ik zo zorgzaam ben en waarbij ik dezelfde energie terug krijg.

Dat mijn classificatie niet mee werkt begrijp ik maar al te goed. Ik zal altijd gevoelig blijven en mezelf altijd minder voelen. Ik zal altijd sneller terugvallen naar een toeschouwer van mijn eigen leven dan daadwerkelijk de hoofdpersoon zijn. Alleen probeer ik er echt alles aan te doen om mij niet zo te voelen.

Na vorig jaar en alle gesprekken die ik toen gevolgd heb, heb ik echt wel stappen gezet. Ik weet dat ik positieve stappen heb gezet. Maar deze terugvallen zijn zo k*t. Zeker omdat ik niet zo wil zijn.

Ik wil niet altijd maar zo onzeker blijven en zoveel goedkeuring nodig hebben. Ik wil gewoon lekker kunnen leven. Op mezelf kunnen bouwen en rekenen. Als er een pil zou zijn die mijn zelfvertrouwen 100% zou maken zou ik die nemen. Helaas is die er niet dus is het aan mij om er het beste van te maken.

Stap 1: Alleen op vakantie naar Egypte.

Word vervolgd 19 juni…