Where do I start?!
Ik heb lang niks meer geschreven. Maar dat betekend zeker niet dat mijn leven stil heeft gestaan. Misschien daarom juist dat het er bij in is geschoten.
Om te beginnen, oma Agie. Ze was al een tijdje behoorlijk aan het kloten met haar gezondheid, koorts/duizelig/overgeven etc. etc. Dokters zijn langsgekomen en het nodig bloed is geprikt, maar helaas NIKS. De dagen die volgde waren er geen veranderingen het ging eigenlijk alleen maar slechter. En toen opeens BAM, ze lag opeens in het ziekenhuis. Ze had een herseninfarct (gehad). Mijn oma, een vrouw die alles zelf deed die overal heen fietste, wist niet eens meer hoe de koning heet of hoe je koffie zet.
En dan hebben we nog een opa, die af en aan in een ziekenhuis/revalidatiecentrum lag. Ook hij was een het kl*ten met zijn gezondheid. De vraag werd steeds groter, komt en kan hij nog wel naar huis? En ja hoor, papa was nog geen twee weken thuis of er was besloten hem naar een verzorgingstehuis te brengen. En dan komt het REGELEN. De huur moet opgezegd worden, de spullen moeten het huis uit, er moet een nieuwe kamer komen en ga zo maar door. Mijn ouders hadden deze periode veel te doen en veel te verdragen...
En dan heb.... had ik nog een oma. De tranen beginnen alweer te rollen hoor. Oma, was al heel erg lang aan het dementeren, het begon met kleine dingen maar het werd uiteindelijk steeds groter en ze belande zelfs in een rolstoel. Maar toch bleef ze mijn oma ook al wist ze niet wie je was. Vele dachten dat ze het niet lang vol zou houden, maar ik dacht dat ze het kon ze was immers niet, lichamelijk, ziek. Maar na 8 jaar ging het steeds slechter. Totdat ze, in dezelfde periode als oma Agie, minder begon te eten en te drinken. Op een gegeven moment was ze zo zwak dat ze alleen nog in bed kon liggen en er amper nog geluid uit haar kwam. En toen naar een paar weken was het zelfs zover dat ze niks meer at of dronk. Toen ik de ene laatste keer bij haar was nam ze ook van mij niks meer aan... En de laatste keer reageerde ze ook niet meer op het feit dat ik geslaagd was voor mijn theorie examen. Met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen vertrok ik weer, na nog gezegd te hebben tot ziens. Ik wist natuurlijk dat er een grote kans was dat ik haar niet meer levens zou zien, maar toch ik zei het en hoopte ondertussen dat ze toch weer ging eten en drinken.
Maar helaas vandaag om kwart voor 6 werden we gebeld, Oma Mien heeft ons helaas om 5:15 verlaten. De hele dag hebben we van alles geregeld, met de gedachten "het is goed zo, ze heeft haar rust". En dat is misschien ook wel zo maar toch blijft het lastig. En dat is ook de reden dat ik deze blog schrijf. Het gaat allang niet meer alleen over school. Het is een plek waar ik mijn gedachtes kwijt kan en waar ik kan nadenken over alles. Het is dan natuurlijk ook heel fijn als je er positieve reacties op krijgt, maar dat is niet waar ik het voor doe. Toch wil ik jullie wel bedanken voor alle reacties en voor alle tijd die jullie hier insteken <3.
Hopelijk tot de volgende keer en hopelijk dan met leuke verhalen.
" Een waakzaam engeltje meer, een lieve oma minder."
